Często się zastanawiam nad tym, co sprawia, że robię to, co robię. Jeśli mnie obudzisz w środku nocy, to wyliczę Ci wszystko, czego to zajęcie nie daje. Pewnego dnia, jadąc po siano za ostatnie oszczędności, doszłam jednak do czegoś, co może być sercem tej pracy. Wierzę, że to, co nazywam „moją pracą”, ma swoją tożsamość i własny cel. Jest czymś większym niż ja. Czymś, co wybrało mnie do współpracy – przynajmniej na jakiś odcinek tej drogi. To miejsce, Pasikonie, współtworzę razem z Tomkiem Sadzewiczem. To nie przestrzeń stworzona po to, żeby kogoś zadowalać. To przestrzeń, która zaprasza do powrotu – do siebie, do ciała, do relacji. Do tego, co nie mieści się w słowach. W ramach Fundacji Pasikonie wspieramy nie tylko rozwój z końmi, ale też rodziców i profesjonalistów działających na rzecz dzieci i młodzieży. Od 2015 roku latem organizujemy Campy rodzinne – przestrzeń uczącej się i wspierającej wioski, która naprawdę istnieje.. Ono zaprasza do powrotu. Do siebie. Do ciała. Do relacji. Do tego, co nie mieści się w słowach.

Jestem facylitatorką. Moją główną domeną jest Equine Assisted Learning – rozwojowa praca w relacji z końmi, dająca głęboki wgląd i możliwość zmiany dla osób i organizacji. Jestem także praktyczką ekoterapii, mediatorką w nurcie Porozumienia bez Przemocy oraz coachką. Mam doświadczenie w pracy z zespołami, liderkami, rodzicami, nauczycielami i osobami przeciążonymi życiem. Tworzę autorskie programy rozwojowe, z których korzystają rodziny, szkoły i organizacje.. Jestem facylitatorką procesów rozwojowych, twórczynią programów opartych na Equine Assisted Learning, ekoterapii i pracy z ciałem. Pracuję w Puszczy Kampinoskiej, blisko koni i tego, co dzikie i prawdziwe.

Często wracam do myśli, że konie to nie narzędzia ani nauczyciele. To żywe istoty, które tworzą z nami wspólny, uczący się ekosystem. Czasem podpowiedzi przychodzą przez ruch ucha. Czasem przez ciszę. A czasem przez własny opór, który nagle okazuje się zaproszeniem do zmiany.

To miejsce nie powstało z gotowego planu. Powstało z potrzeby. I z nadziei, że coś jeszcze można – usłyszeć, poczuć, zatrzymać. Jeśli jesteś w miejscu, w którym czujesz, że potrzebujesz spotkać się ze sobą – to może być dobry początek.

Prywatnie jestem mamą dwóch dostarczających wrażeń chłopców. 

Z czułością,

Marta