Wychowałem się w rodzinie, w której intuicję i uczucia – zwłaszcza silne – traktowane były z nieufnością.  Przez to czegoś od zawsze mi brakowało. Lepszego kontaktu z samym sobą i z innymi ludźmi szukałem świadomie przez ponad 20 lat. Praca z Martą i jej końmi była dla mnie przełomem. Pamiętam moment, kiedy tuż po jednym z naszych spotkań zwyczajnie witałem się z kolegami i koleżankami z pracy, z którymi widuję się średnio raz na pół roku, i nagle poczułem rozlewające się wokół serca ciepło. Od tamtej pory to ciepło jest już ze mną. Nauczyłem się też znacznie lepiej czytać mowę ciała – u koni jest ona zawsze częścią spójnego komunikatu, zaś u ludzi stoi często w sprzeczności ze słowami, zamaskowana przez “powinienem”, “oczekuje się ode mnie”, dlatego o tyle łatwiej uczyć się jej właśnie od koni. Od tamtej pory zawarłem wiele nowych przyjaźni, pogłębiłem niektóre ze starych, mam bliższy kontakt ze swoim synem. 

Zawsze kiedy mam okazję, wracam do Pasikoni z ciekawością, co będzie dalej.