“Na warsztat do Marty jechałam nie wiedząc w co się pakuję. Martę znałam, ale od koni zawsze trzymałam się na grzeczny dystans. Szacuneczek, nie od tyłu, nie patrzeć w oczy. Martę znałam- na tyle, żeby ufać, że będzie mi tam ciepło i przytulnie, i nikt mnie nie wypchnie na siłę ze strefy komfortu. Trochę miałam rację, a trochę nie. Był listopad. Wilgotny i chłodny. Stałam wewnątrz padoku, a obok mnie stało to obce stworzenie. Ogromne. Pradawne. Za moimi plecami, po drugiej stronie ogrodzenia kilka nowo poznanych dziewczyn wpatrywało się we mnie i w konia. Chyba technicznie kucyka, ale wtedy był nagle ogromny, bardziej jak triceratops albo wieloryb. I miałam przed sobą najtrudniejsze ćwiczenie jakie mogę sobie wyobrazić. Miałam tam, obok niego, być. Minęło kilka lat, a ja nadal to ćwiczę. I nadal wraca do mnie to doświadczenie, i czasem nawet pozwala mi się rozejrzeć i zobaczyć. Triceratopsy i wieloryby, które mają ważniejsze sprawy niż kontrolować czy poprawnie jestem. Na ile punktów dziś.”